historia

Stare ulice w Łodzi

Stare ulice w Łodzi

Pierwsze ulice w Łodzi powstały po roku 1820, kiedy Łódź otrzymała prawa osady fabrycznej. Wytyczenie ulic i przyznawanie im nazw odbywało się w oparciu o miejscowość, w kierunku której ulica prowadziła. Według spisu starych ulic w Łodzi było osiem ulic. Przyjmuje się, że pierwszą ulicą w Łodzi, przypuszczalnie najstarszą, jest ulica Drewnowska, której istnienie datuje się przed rokiem 1423, kiedy Łódź nabyła prawa miejskie. Ta nazwa starej ulicy w Łodzi prawdopodobnie wywodzi się od łódzkiej rodziny Drewnowiczów albo Drewnów, a inne dane mówią, że uliczka ta prowadziła mieszkańców po drewno do lasu. Według spisu z roku 1777 Łódź posiadała 66 domów z czego: 21 stało wokół rynku (dziś Starego Miasta), kolejne 29 przy ul. Drewnowskiej (zwanej też Drewnianą) i zmierzającej w kierunku Zachodnim, następne 8 domów przy ul. Podrzecznej (nazywaną także Nadrzeczną) i 8 domów przy ul. Nadstawnej (zwaną Starowiejską).

Jedną ze starych ulic w Łodzi, najbardziej znanych, ale i najdłuższych w Łodzi jest ulica Piotrkowska, która ma 4,2 km długości. Najpierw ulica ta była traktem łączącym Piotrków Trybunalski ze Zgierzem, a Łódź była małą przydrożną miejską osadą na terenie Puszczy Łódzkiej.

Około 1815 roku nazwa „ ulica Piotrkowska” odnosiła się do części północnej traktu, która łączyła wówczas Stary Rynek i Nowy Rynek – dzisiejsza ul. Nowomiejska, początkowy odcinek ul. Zgierskiej i placu Kościelnego, zaś odcinek południowy czyli dzisiejsza Piotrkowska nazwy nie posiadała. Niebawem nazwa „ ulica Piotrkowska” została przyznana na całej długości traktatu piotrkowskiego,w założonej osadzie rzemieślniczej – Nowym Mieście. W 1821 r rozpoczął się nowy etap prac zmierzający do zabudowy osady fabrycznej. Stare ulice Łodzi w 1823 r otrzymywały tabliczki z nazwami, tak też i ulica Piotrkowska zyskała swoją. W 1837 r na ulicy Piotrkowskiej 282 rozpoczęła produkcję bawełny Biała Fabryka Ludwika Geyera (dzisiaj Centralne Muzeum Włókiennictwa). Do 1865 r ulica Piotrkowska była jedynym połączeniem komunikacyjnym między Łodzią i Piotrkowem Trybunalskim. Odbywał się tędy konny ruch osobowy i towarowy wielkich wozów i dyliżansów. Wozy te skręcały też w ulicę Główną (dziś aleję Piłsudskiego) w kierunku do Rokicin, miejsca najbliższej stacji kolejowej.

Na ulicy Piotrkowskiej znalazły się warsztaty rzemieślników tkackich, którzy wymieniali swoje produkty, toczyło się życie wewnętrzne lokalnej społeczności. W 1876 roku cała ulica została wybrukowana tzw. kocimi łbami. W kolejnych latach, przybywało nowych obiektów m.in. pierwsza prywatna szkoła elementarna, pierwszy młyn parowy. Przy ulicy Piotrkowskiej 67 otwarty został teatr „Viktoria”, a pod nr 120 mieściło się pierwsze na ziemi polskiej stałe kino pod nazwą „Teatr Żywych Fotografii”, w którym wykorzystano aparat projekcyjny braci Lumiere. W latach 1901-1912 wybudowano w stylu gotyckim kościół katolicki, przy ulicy Piotrkowskiej 273, który w 1920 roku zyskał godność katedry (od 1992r archikatedry).

Po wybuchu II wojny światowej stare ulice w Łodzi zmieniły swoje polskie nazwy, a ich miejsce zajęły niemieckie nazwy ulic i tak miastu nadano nazwę Litzmannstadt, a ulicy Piotrkowskiej – Adolf Hitler Strasse. Po zakończeniu wojny nazwy starych ulic w Łodzi, tak też i nazwa ul. Piotrkowska powróciły na swoje miejsce. W 2015 roku ul. Piotrkowska zyskała miano pomnika historii.

Źródło: kobietyprowadza.pl

Leave a Comment