Julian Tuwim jest jednym z tych poetów, których aktywność artystyczna przypadła na pierwsze lata niepodległej Polski, kiedy to twórczość literacka przybrała ton radosny, lekki, nieobciążony bagażem politycznych dramatów i etycznych pytań. Literat ten odznaczał się wyjątkowo lekkim piórem, spod którego wyszło mnóstwo tekstów żartobliwych, idealnie skomponowanych i miłych dla ucha.
Dzieje życia
Julian Tuwim urodził się w Łodzi w 1894 roku. Jego debiut poetycki miał miejsce w 1913 roku, choć dwa lata wcześniej przełożył na sztuczny język esperanto kilka wierszy Leopolda Staffa. W 1916 roku rozpoczął w Warszawie studia filozoficzne i prawnicze, ale żadnych nie ukończył. Rozpoczął za to współpracę z czasopismem Pro Arte et Studio, gdzie nawiązał kontakty z innymi studentami o ambicjach i talentach literackich. W 1916 roku, wraz z Antonim Słonimskim, Jarosławem Iwaszkiewiczem, Kazimierzem Wierzyńskim i Janem Lechoniem utworzył grupę poetycką Skamander. Skamandryci trudnili się przede wszystkim twórczością kabaretową, wydawali też autorskie tomiki poetyckie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej Tuwim pracował w Biurze Prasowym Józefa Piłsudskiego. Po wybuchu II wojny światowej zamiast zaangażowania wybrał wyjazd za granicę – wyemigrował przez Rumunię i Włochy do Francji, później do Hiszpanii, Argentyny, a ostatecznie do Stanów Zjednoczonych. Po powrocie do powojennej Polski został tu przyjęty jako poeta narodowy. W tym ostatnim etapie życia pracował jako dyrektor artystyczny Teatru Nowego w Warszawie. Poeta miał młodszą siostrę, Irenę, która również trudniła się pracą literacką – sporządziła między innymi pierwsze polskie tłumaczenie opowiadań A. A. Milne’a o Kubusiu Puchatku oraz innej książki dla dzieci – Mary Poppins, autorstwa P. L. Travers.
Pamięć o poecie
Pamięć o każdym artyście najlepiej jest przechowywana przez dzieła, które stworzył. Wiersze pisane przez Tuwima były mistrzowskim połączeniem języka codziennego z wierszowanym metrum. Co więcej, autor potrafił nasycić je olbrzymią dawką humoru, komizmu językowego. Poeta wspaniale operował także instrumentacją zgłoskową, przez co jego utwory mają niesamowite brzmienie i jak mało które zyskują podczas recytacji. Zgodnie z założeniami modernizmu, szukał w języku jak największego pola do twórczej zabawy. Tuwim pozostawił po sobie szereg wierszy skierowanych do najmłodszych czytelników: wierszyki Lokomotywa, Rzepka czy Ptasie Radio znane są kolejnym pokoleniom małych czytelników, nierzadko wprowadzają dzieci w świat polskiej literatury. Był także świetnym i sprawnym tłumaczem – przysposobił dla polskiego czytelnika utwory rosyjskiego poety romantycznego, Puszkina.
Łódź upamiętniła urodzonego tu poetę niezwykłym wizerunkiem, bo odlaną z brązu ławeczką, na której siedzi naturalnej wielkości postać Tuwima. Jest to atrakcja na tyle sympatyczna, że daje możliwość, by usiąść obok poety. Rzeźba ta należy do miejscowego cyklu, Galerii Wielkich Łodzian, czyli tak zwanych ławek pomnikowych, rozmieszczanych na obszarze miasta od 1999 roku.
Źródło: świat-libidizer.pl
